Zelf ben ik opgegroeid in een tijd zonder sociale media. Mijn wereldje was klein. De enige mensen die mij konden beïnvloeden waren naaste familieleden en mijn vriendinnen.  Er was geen internet, we keken nauwelijks tv en het woord influencer bestond nog niet.
Nu ik het opschrijf voel ik me een dinosaurus, maar eigenlijk was het wel prima. We wisten ook niet beter.
Het was een wereld zonder instagram of Tik Tok, zonder selfies, een leven zonder filters, zonder invloed van buitenaf.
De mogelijkheid om aan anderen te tonen hoe goed jij het voor elkaar hebt was er niet. Een nieuw kapsel laten zien buiten je netwerk, of je nieuwe outfit showen, het kon simpelweg niet. Wat je deed, dat deed je puur voor jezelf. Je kon niet uren scrollen om daarna depressief te besluiten dat jouw leven niet instagram waardig is. Dat iedereen het leuk heeft, behalve jij.
Het is heel gewoon dat in deze tijd jonge mensen vooral contact hebben via sociale media, terwijl ze niet in het echt met elkaar afspreken en praten over wat ze bezighoudt. Elkaar zien en kunnen aanraken.

Wanneer je leven zich vooral afspeelt via het scherm krijg je een vertekend beeld van de werkelijkheid.

Zodra je door die beelden scrolt van die mooie en ogenschijnlijk gelukkige mensen kun jij je des te meer onzeker voelen.
Ik ken een aantal meiden die trending zijn op de socials.  Die aan anderen hun leven voorspiegelen zoals ze eigenlijk zouden willen hoe het was en niet zoals het in werkelijkheid is. Het perfecte plaatje dus.
Iedere dag moeten ze scoren en ze  leven voor de likes. Ook zij zitten in de gemene val van de sociale media.
Er is die ene kant waarin ze stralend laten zien hoe zelfverzekerd ze zijn. Maar de andere kant, dat hun zelfvertrouwen afhangt van de mening van anderen, zie je niet.
En het vraagt steeds meer van ze, ze moeten steeds mooier, beter, avontuurlijker voor de dag komen.
Je wil niet weten hoeveel tijd ze dagelijks kwijt zijn om een goede foto te posten alleen maar om het beeld wat ze hebben gecreëerd van zichzelf in stand te houden. Ze zijn verslaafd aan de aandacht op sociale media, terwijl het echte leven grotendeels aan ze voorbij gaat.
Door deze ontwikkelingen zijn ze steeds meer naar binnen gekeerd gaan leven. Jongeren raken steeds meer in een isolement.
Sociale angst is een veelgehoord probleem. Je ziet het op straat, in winkels en op scholen.
Bijna iedereen zit onafgebroken naar zijn schermpje te staren alsof het daar allemaal gebeurt.
Menselijk contact is voor veel jongeren iets uit een andere tijd.
Uit de tijd dat er nog geen sociale media was. Hoe sociaal is sociale media dan eigenlijk?