Mijn generatie heeft geleerd dat je door hard te werken, gehoorzaamheid, inzet en dicipline, binnen het huidige systeem iets kunt bereiken en op kunt klimmen. Daarbij werd niet of nauwelijks gekeken naar onze persoonlijke behoeften. Sterker nog, daar werd niet eens bij stilgestaan. De enkeling die dat wel deed was een geitenwollensok.
Dat jongeren van nu zich massaal afzetten tegen deze manier van leven begrijp ik heel goed. Want wat heeft het ons nu eigenlijk gebracht, behalve een totaal krankzinnige wereld waarin de ene mens sterft van de honger en de ander een gouden halsband koopt voor de hond?
Jongeren kiezen er niet voor om hun leven lang hard te werken en braaf een onmenselijk prestatiesysteem in stand te houden. Ze zijn zich veel meer bewust van hun eigen wensen en verlangens en dat zit niet in materiële zaken maar in wezenlijk geluk. Saamhorigheid en gelijkheid.
De jongeren die ik momenteel ontmoet in mijn rol als coach zijn wars van het huidige systeem. Ze willen helemaal geen hoge hypotheek om de rest van hun leven schuld af te lossen en ze willen niet werken om de rijken der aarde alleen maar nog rijker te maken. Ze willen een betere wereld, niet alleen voor zichzelf maar voor iedereen. Maar als ze zich hierover uiten lopen ze nog steeds tegen een muur op van onbegrip. Dat maakt dat deze jongeren zich heel eenzaam voelen en steeds vaker in een depressie belanden. Wij kunnen als volwassenen veel leren van onze jeugd. Laten we vandaag beginnen met openstaan voor hun ideeën en met ze in gesprek gaan. Geef ze de ruimte om hun ideale wereldbeeld te schetsen aan ons. Het is immers ook hun toekomst.