Tijdens mijn opleiding deden we een oefening in kwetsbaarheid. De groep kreeg als opdracht om mij volledig buiten te sluiten.
Dat deden ze vol overgave. Wie ik ook aankeek of aansprak, ik werd straal genegeerd. Binnenin mij gebeurde er meteen van alles. Ik zag wat er gebeurde en schakelde onmiddellijk een oud systeem in werking.
Gevoel uitschakelen en de muur optrekken, zoals ik mezelf vroeger had aangeleerd. Niks kwetsbaarheid.
Ik ging apart staan en besloot dat het me niks deed. De docent zei tegen me dat dit niet de bedoeling was. Wat voelde ik op dit moment en kon ik dat laten zien? Maar ik voelde letterlijk niks. Zelfs na een plens water in mijn gezicht bleef ik stoïcijns. Na de oefening kreeg ik veel bewondering van de groep. Wat ben jij sterk zeg, hoe doe je dat? De docent prikte er doorheen en zei; zij is het meest kwetsbaar van ons allemaal. En dat voelde ik wel. Mensen die als kind hebben geleerd om sterk te zijn, durven nauwelijks hun gevoel te tonen. Want dan ben je zwak en in die zwakte kun je flink gekwetst worden.
Omdat we als volwassenen blijven reageren vanuit ons kindbewustzijn durven we ons nog steeds niet open te stellen, we blijven steeds dat gekwetste kind van toen terwijl we dat allang niet meer zijn. Iemand hoeft maar op het toetsje te drukken en hup, we reageren vanuit het oude patroon. We zijn letterlijk weer dat gekwetste kind. Naarmate we ouder worden, gaat het steeds meer wringen.
Als systemisch coach help ik mensen om oude pijn te helen.  Door middel van een familieopstelling op tafel gaan we in alle rust terug naar situaties waarin er wonden zijn ontstaan, en we gaan oude situaties herschrijven in plaats van herhalen.
Het is beslist geen hocus pocus, het werkt echt. Ik ben het levende bewijs.

Kwetsbaarheid is geen zwakte meer, het is nu juist mijn grootste kracht.